In Memoriam
Gerard Beemsterboer
1944 - 2016
Op 27 mei 2016 is tot onze grote schrik en droefheid plotseling onze oprichter en voorzitter Gerard Beemsterboer overleden.
In 2004 startte hij ons koor en is hij onafgebroken onze voorzitter geweest. Wij hebben in hem een zeer gemotiveerd en betrokken organisator verloren en wij zijn hem dankbaar voor zijn enthousiasme en inzet.
In 2004 startte hij ons koor en is hij onafgebroken onze voorzitter geweest. Wij hebben in hem een zeer gemotiveerd en betrokken organisator verloren en wij zijn hem dankbaar voor zijn enthousiasme en inzet.
(Dagblad voor West-Friesland, 28 mei 2016)
COLUMN: GERARD BEEMSTERBOER, 31 mei 2016 in Westfriesland Actueel
Gerard Beemsterboer is onverwacht, op vrijdagochtend 27 mei overleden. Ik zal hem missen. Hoewel ik hem nauwelijks ken. En hij mij ook niet. Hij knikte altijd zwijgzaam, maar vriendelijk naar me, als ik mijn werk deed. Hij wist je vertrouwen te wekken.
Je kon hem vaak vinden in het oude Oost Indisch Pakhuis en verenigingsgebouw van “Oudhoorn” ‘Onder de Boompjes 22’. Hij was daar als vrijwilliger actief en coördineerde het gidsenwerk voor de rondleidingen in Hoorn. Hij organiseerde de lezingen en verzorgde de perscontacten. Hij was de regelaar van Hoorn Events. Zijn inspanningen waren mede gericht op het wekken van belangstelling bij de jeugd voor onze geschiedenis. Hij was één van de honderden vrijwillgers die in Hoorn het culturele en sociale leven levend houden; maar wel een bijzondere vrijwillger.
Hij was actief in de zang- en muziekwereld. Onder meer als lid, voorzitter en Bas-zanger van het Byzantijns Koor INDRIK. De gedragen gezangen van de Russische Orthodoxe Kerk waren hem op het lijf geschreven. Men repeteert in een karakteristieke ruimte ‘De Drie Tulpen’ aan het Achterom. Hoewel hij voorzitter van deze vereniging is, zie je hem op groepsfoto’s altijd bescheiden achteraan staan. Een Bas waardig. Als tweede bas was hij actief bij de landelijk actieve Kapella Slava Cultura en in Voces Cyriaci (Koepelkerk). Gerard was iemand die letterlijk en figuurlijk over grenzen heen keek; grenzen van de tijd en grenzen van de verbeelding.
De Hoornse Kerkorgels konden op zijn aandacht en bescherming rekenen en hij was zowel actief in de fondsenwerving als bij het organiseren van orgelconcerten. En het spreekt voor zich dat je hem ook blij kon maken met muziek uit de zestiger jaren. Of het harpspel van zijn kleindochter.
Hij is op 24 januari 1944 geboren. Mogelijk door die wortels had hij een oprechte belangstelling voor alles wat goed en fout is geweest in die Tweede Wereldoorlog.
Hij had een paar maanden geleden de respectabele leeftijd van 72 jaar bereikt. Het was hem niet aan te zien en door zijn zorgzaamheid leek zijn fysieke leeftijd hem nauwelijks in de weg te staan. Al kreeg hij twee weken geleden last van zijn hart. In het AMC zou hij weer opknappen; was de gedachte. Zijn activiteiten wist hij in evenwicht met de zorg voor zijn vrouw Bep, zijn twee kinderen en kleinkinderen te verdelen. Waar hij enthousiast over kon vertellen.
Hij was niet alleen goed bekend met de historie van Westfriesland, maar ook over Egmond (Kennemerland) en Volendam (Waterland) wist hij alles te vertellen. Je kon hem ontmoeten op de vele avonden die door de Historische vereniging van Hoorn worden georganiseerd. Of de lezingen in de Centrale Bibliotheek van Hoorn. Die lezingen kunnen nogal variëren in onderwerp of kwaliteit, maar het viel me op dat hij aan het eind van die lezingen altijd op minzame manier het gebodene wist te karakteriseren. En als hij echt enthousiast was, kwam er tijdens die samenvatting wat vuur in zijn toch al wat twinkelende ogen. Hij kon zijn visie in een paar zinnen raak weergeven.
De laatste foto die ik van hem heb laat hem zien bij de recente lezing van Diana de Wild op 21 april 2016 over De Romeinen in Nederland. Het beeld zegt genoeg. Hij zag dat het goed was en het toont tevens dat hij de geschiedenis van Westfriesland beschouwde in de context van de wereldhistorie. Over grenzen gesproken. Hij was bereid om ver buiten Noord Holland te getuigen van zijn enthousiasme over Hoorn en Westfriesland.
Gerard Beemsterboer is onverwacht, op vrijdagochtend 27 mei overleden. Ik zal hem missen. Hoewel ik hem nauwelijks ken. En hij mij ook niet. Hij knikte altijd zwijgzaam, maar vriendelijk naar me, als ik mijn werk deed. Hij wist je vertrouwen te wekken.
Je kon hem vaak vinden in het oude Oost Indisch Pakhuis en verenigingsgebouw van “Oudhoorn” ‘Onder de Boompjes 22’. Hij was daar als vrijwilliger actief en coördineerde het gidsenwerk voor de rondleidingen in Hoorn. Hij organiseerde de lezingen en verzorgde de perscontacten. Hij was de regelaar van Hoorn Events. Zijn inspanningen waren mede gericht op het wekken van belangstelling bij de jeugd voor onze geschiedenis. Hij was één van de honderden vrijwillgers die in Hoorn het culturele en sociale leven levend houden; maar wel een bijzondere vrijwillger.
Hij was actief in de zang- en muziekwereld. Onder meer als lid, voorzitter en Bas-zanger van het Byzantijns Koor INDRIK. De gedragen gezangen van de Russische Orthodoxe Kerk waren hem op het lijf geschreven. Men repeteert in een karakteristieke ruimte ‘De Drie Tulpen’ aan het Achterom. Hoewel hij voorzitter van deze vereniging is, zie je hem op groepsfoto’s altijd bescheiden achteraan staan. Een Bas waardig. Als tweede bas was hij actief bij de landelijk actieve Kapella Slava Cultura en in Voces Cyriaci (Koepelkerk). Gerard was iemand die letterlijk en figuurlijk over grenzen heen keek; grenzen van de tijd en grenzen van de verbeelding.
De Hoornse Kerkorgels konden op zijn aandacht en bescherming rekenen en hij was zowel actief in de fondsenwerving als bij het organiseren van orgelconcerten. En het spreekt voor zich dat je hem ook blij kon maken met muziek uit de zestiger jaren. Of het harpspel van zijn kleindochter.
Hij is op 24 januari 1944 geboren. Mogelijk door die wortels had hij een oprechte belangstelling voor alles wat goed en fout is geweest in die Tweede Wereldoorlog.
Hij had een paar maanden geleden de respectabele leeftijd van 72 jaar bereikt. Het was hem niet aan te zien en door zijn zorgzaamheid leek zijn fysieke leeftijd hem nauwelijks in de weg te staan. Al kreeg hij twee weken geleden last van zijn hart. In het AMC zou hij weer opknappen; was de gedachte. Zijn activiteiten wist hij in evenwicht met de zorg voor zijn vrouw Bep, zijn twee kinderen en kleinkinderen te verdelen. Waar hij enthousiast over kon vertellen.
Hij was niet alleen goed bekend met de historie van Westfriesland, maar ook over Egmond (Kennemerland) en Volendam (Waterland) wist hij alles te vertellen. Je kon hem ontmoeten op de vele avonden die door de Historische vereniging van Hoorn worden georganiseerd. Of de lezingen in de Centrale Bibliotheek van Hoorn. Die lezingen kunnen nogal variëren in onderwerp of kwaliteit, maar het viel me op dat hij aan het eind van die lezingen altijd op minzame manier het gebodene wist te karakteriseren. En als hij echt enthousiast was, kwam er tijdens die samenvatting wat vuur in zijn toch al wat twinkelende ogen. Hij kon zijn visie in een paar zinnen raak weergeven.
De laatste foto die ik van hem heb laat hem zien bij de recente lezing van Diana de Wild op 21 april 2016 over De Romeinen in Nederland. Het beeld zegt genoeg. Hij zag dat het goed was en het toont tevens dat hij de geschiedenis van Westfriesland beschouwde in de context van de wereldhistorie. Over grenzen gesproken. Hij was bereid om ver buiten Noord Holland te getuigen van zijn enthousiasme over Hoorn en Westfriesland.